Hoe was jouw eerste evenement van of aanraking met Possibilize?
In 2002 deed ik een cursus waarbij ik werd uitgedaagd om beperkingen los te laten. Nadat ik de eerste beperkingen in mijn eigen denken al had laten varen kreeg ik de vraag: “wie wil je zijn?”. Een leider, dat was snel duidelijk, maar dan wel een leider die denkt in mogelijkheden. Snel daarna vroeg ik mezelf af wat dan het toppunt van denken in mogelijkheden in de muziekwereld zou zijn. Toen, op een zondagmiddag in maart 2002, kwam ik op een muziekevenement voor doven. Daar begon het met denken in die mogelijkheden, maar dat was niet genoeg want je moet ook gaan doen. Ik had toen vooral een idee wat ik rond vertelde, maar ik was er niet echt mee bezig.
Ik werkte op dat moment bij Night Town en had een telefoon gesprek met Claudia de Breij. Daar hadden we, ik weet niet meer hoe, het opeens over mijn idee en heel toevallig liet Claudia de Breij weten dat ze binnenkort een radio programma ging maken voor doven. Ze wilde dat ik iets kwam vertellen, maar het enige wat ik dacht “ik heb helemaal niks!”, maar ik ga ook niet nee zeggen. Dus ik ben naar de uitzending geweest en daardoor is alles in eens stroomversnelling gegaan. Het had landelijke aandacht gekregen, dus nu moest het ook echt wat worden. Dat werd het ook, iedereen was laaiend enthousiast, het kreeg heel veel aandacht en het was ook meteen duidelijk dat we hier verder mee moesten. Toen hebben we een eigen stichting opgezet in april 2003 en dat was de geboorte van Possibilize, de trein had het station verlaten.
Wat heeft jou het meest geraakt of geïnspireerd tijdens je werk bij Possibilize?
Dagelijks geniet ik ervan dat we hier zijn als Possibilize, al meer dan 20 jaar. In die 20 jaar zijn er talloze momenten geweest die mij hebben geïnspireerd. Een moment dat mij tot de dag van vandaag tranen doet opwellen van gelukt, is het moment van Ricardo, wat ook in mijn boek geschreven staat. Het was voor mij niet alleen een mooi moment, maar het was ook een openbaring. We waren gevraagd om voor een instelling met mensen met verstandelijke of meervoudige beperking een feest op te zetten geïnspireerd op Sencity, een evenement waarbij alle zintuigen worden geprikkeld. Daar hebben we een impact gemaakt, die ik nooit had kunnen voorstellen, op Ricardo. Het feit dat iemand die al jaren bijna niets meekrijgt, omdat hij doof, blind, verstandelijk beperkt en in een rolstoel zit, voor het eerst in 3 jaar tijd zijn hoofd had opgetild, dat was heel bijzonder om te horen. Ten eerste dat wij iets met mensen doen dat zo diep gaat dat zelfs iemand die dat amper mee kan krijgen toch de drang heeft om zich op te richten. Maar ook de symboliek die daar in zit, dus dat iemand zijn hoofd optilt en dus iets ervaart wat hij daarvoor niet heeft ervaren. Dat was een moment waarop ik dacht: “hier moeten we, hoe dan ook, mee door gaan”. Dus toen heb ik mijn baan opgezegd en ben ik volledig aan de slag gegaan voor Possibilize. Dit verhaal raakt mij dan ook nog tot de dag van vandaag.
Nog een ander moment wat ik graag wil vertellen gaat over Kirsten, die heeft in Johannesburg een Sencity evenement opgezet. Dat wilde ze in een zwarte wijk doen en daar werd in de aanloop daar naartoe nogal weerstand gegeven door witte mensen waarmee ze samenwerkte, omdat ze niet voor zich zagen dat witte mensen daar heen zouden gaan. Toen wilde ze ook een witte band boeken en toen zeiden de zwarte mensen waarmee ze samenwerkte dat dat geen slim plan was, want daar dansen zwarte mensen niet op. Kirsten zag dat anders, zij zag daar een kans, een prachtige plek en precies iets wat Sencity nodig had. Dus zij had wel die plek uitgekozen en wel die band geboekt. Uiteindelijk waren er meer witte mensen dan zwarte mensen komen opdagen, ondanks dat het een zwarte wijk was en uiteindelijk danste er meer zwarte mensen op de witte band, omdat ze de muziek gewoon heel gaaf vonden. Daar zag je dus echt dat het denken in mogelijkheden en ook de doven community de hele rassenscheiding oversteeg. De kracht van Possibilizing overstijgt echt op meerdere levels.
Wat van Possibilize neem je mee in je persoonlijke missie?
Ik denk dat het mens eigen is om jezelf te beperken met je gedachten en de meeste tijd heb je dat ook niet door. Ik had aan het begin van deze reis geen idee hoe zeer ik mezelf aan het beperken was. Ik heb geleerd hoe waardevol het kan zijn om grondig op zoek te gaan naar die beperkende gedachtes en ook steeds te blijven kijken naar welke nieuwe beperkende gedachten erbij komen. Dat kunnen beperkingen zijn naar binnen toe, maar het kunnen ook beperkingen zijn naar buiten toe in de vorm van oordelen of aannames. Het is zo belangrijk en ook leuker om nieuwsgierig te zijn in plaats van oordelend. Daarin is het de kunst om in eerste instantie nieuwsgierig te zijn naar waarom zoiets dan zo gaat of waarom iemand zich zo gedraagt, in plaats van een oordeel. Vervolgens kan je daar dan nog een level boven gaan zitten en jezelf afvragen waarom jij daar dan toch zo over oordeelt. Zo krijg je op zijn minst meer begrip en maakt het dragelijker. Het gaat ook bijna automatisch, binnen enkele seconden heb je een oordeel op iets of iemand geplakt en daar ben je meteen bewijs voor aan het verzamelen, zodat het oordeel ook klopt. Maar om dan toch nieuwsgierig blijven en jezelf af te vragen waarom je dat dan doet, dat is goud waard.
Als ik nog één ding kwijt wil dan is het dat ik die trein uit het station heb laten gaan en dat ik weet dat als ik er ooit voor zou kiezen om die trein uit te stappen, dat ik zeker weet dat die trein voor altijd door zal blijven denderen, ook zonder mij. Daarnaast zal ik in mijn eigen leven altijd blijven denken en handelen in mogelijkheden in iedere situatie of ik nou les aan het geven ben, met andere projecten bezig ben of in de opvoeding van mijn zoontje. Die kracht van Possibilizing, die kracht van denken en handelen in mogelijkheden en dan met name ook in iedere situatie. Niet alleen wanneer alles op rolletjes loopt, maar juist ook wanneer het tegen zit de kracht en mogelijkheden vinden om de jezelf naar een volgend level te tillen. Dat gun ik iedereen en zal ik ook altijd uitdragen.